‘Doe effe normaal!’, ‘Het nieuwe normaal’, ‘Normaal gesproken’, ‘Dat is toch niet normaal?!’… We gebruiken het ‘normaal’ vrijwel dagelijks. Maar wat is dat eigenlijk: normaal? Ik ben even de dikke Van Dale ingedoken en ik krijg de definitie: Volgens de regel = gewoon. Ik werd er niet veel wijzer van, het is voor mij nog net zo vaag als voordat ik het opzocht.
Want wie bepaalt de regel, wie zegt wat er gewoon is? Het is een van de meest gestelde vragen die ik hoor wanneer het gaat over rouw: ‘Is dat normaal?’ En eigenlijk altijd is mijn antwoord een volmondig JA. Want wat jij voelt, denkt, ervaart en meemaakt is binnen jouw proces normaal. Alles kan en mag er zijn wanneer het over emoties gaat. En natuurlijk zijn hier uitzonderingen, maar die maken het nog niet abnormaal, die zorgen ervoor dat daar aandacht aan gegeven moet worden. Heel vaak is alleen al dit antwoord de eerste stap naar acceptatie en geruststelling. Het is oké, je bent niet alleen.
Onze maatschappij is sterk in het bouwen van hokjes en kaders. Hierin plaatsen we mensen, gedachten en processen, zo houden we het lekker overzichtelijk. En dan komt weer de vraag bij mij op: wie bepaalt hoe die hokjes eruitzien, wat de kaders zijn en hoeveel ruimte er is om buiten de lijntjes te kleuren?
Dit doen we zelf, met elkaar en we houden ze ook zelf in stand, door ons te conformeren aan het ‘normaal’. En degenen die dat niet doen sluiten we buiten, inclusief onszelf. Maar wanneer het aankomt op emoties en gedachten wordt het heel lastig om te controleren en kan het je dagelijks leven dusdanig beïnvloeden dat het je welzijn aantast. En is dat niet het laatste wat we moeten willen?
Iedereen heeft recht op zijn eigen geluk, binnen welke kader of hokje dan ook, en mag buiten de lijntjes kleuren. En iedereen heeft hierin zijn eigen weg te bewandelen en proces te ondergaan. En in plaats van te bepalen of deze wel ‘normaal’ is, kunnen we ook een stukje meelopen, naast de ander gaan staan en verplaatsen in wat diegene meemaakt. Want alleen dan kan je oordelen en de steun zijn die iemand misschien heel hard nodig heeft. En nog mooier: als je naast elkaar staat kan je elkaar overeind houden.
Dus voel, ervaar en accepteer. Wees een eenhoorn, paradijsvogel of muurbloem; creëer je eigen normaal. En dan moeten we misschien de dikke Van Dale berichten dat de definitie van ‘normaal’ aangepast mag worden, zodat we allemaal mogen wonen in onze hokjes en kaders en soms lekker buiten de lijntjes kunnen kleuren.
‘Normaal: Het gemiddelde van alle afwijkingen’
